Ο καλός Χριστούλης

Φώτα  στους δρόμους, μάγοι κι αστέρια   κρέμονται στις κολώνες, 

βιτρίνες γεμάτες έλατα, μπάλες, χιόνια τεχνητά, 

και αϊβασίληδες,  χιλιάδες στρουμπουλοί α λα κοκκινοσκουφίτσα ντυμένοι αϊβασίληδες,  σε κάθε γωνιά χαιρετούν τους όλοι βιάζονται και χαμογελαστούς με βλέμμα ας τον τρελό στην τρέλα του περαστικούς .

Τρέχουν-Τρέχουμε γιατί γιορτάζουμε, και  γιορτάζουμε τρέχοντας. Να δούμε όλες τις βιτρίνες, να διαλέξουμε πρώτοι μην και αδειάσουν τα ράφια, τρέχουμε να πάμε στο κομμωτήριο, για νέο ντιζάϊν στις τρίχες μας,  τρέχουμε  να αγοράσουμε δώρα για όλους. 

Για το ΠΑΙΔΙ (ένα κι΄ αυτό με το ζόρι), για το έτερον ήμισυ ή έτερον 1/3 ή έτερον ένα τίποτα κάποιες φορές, τις γιαγιάδες, τους θείους, τον 3ο  μπατζανάκη του πρώτου ξαδέλφου της πεθεράς μας, μην ξεχάσουμε κανέναν αλίμονο.Τον μόνο που πασχίζουμε να ξεχάσουμε είναι ο εαυτός μας (Θε μου γιατί δεν είμαι ο Τομ Κρουζ;).

 Αλλά με τόσο τρέξιμο παραλίγο να ξεχάσω. ότι γιορτάζουμε Τι γιορτάζουμε όμως ρε παιδί μου; Κάτι μάλλον σε σχέση μ εκείνο το παχουλό  βρέφος στη φάτνη, τον καλό Χριστούλη! 

Αυτό δεν γιορτάζουμε;  Αν θυμάμαι καλά χάρη στον καλό Χριστούλη μου δίνουντο κατιτίς παραπάνω, δώρο Χριστουγέννων ντε, να ΄χω να ξοδεύω και να ξοδεύομαι, μήπως αυτό δεν σημαίνει διασκεδάζω; Σκεδάνυμμι στο Ροβανιέμι και στο Πουκέτ, (εκεί να δεις χιονισμένα έλατα στην τροπική άμμο), χάνομαι σε ολονυκτίες ρουλεττίσιες και σε μπουζουκοαναστεναγμούς.

Χάρη σε ΄σένα καλέ μου Χριστούλη, γιορτάζω και με πληρώνουν, γιορτάζω και φτιασιδώνω το άγχος μου και γίνομαι κουφός σε ΄κείνον που τρυπωμένος στο κεφάλι μου σιγοψιθυρίζει  «που είσαι νιότη που ΄δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Άλλος ήθελα να γίνω. Άλλος.  Να σαν εκείνον που είχα στη νιότη μου υπόδειγμα. Δε θυμάμαι πως τον λέγανε, δεν έχει σημασία κιόλας, ένας που δεν κοιτούσε μόνο την πάρτη του,  ενας που  έδινε αξία στους ταπεινούς, τους ελαχίστους του κόσμου τούτου... 

Ένας που αγαπούσε τους άλλους σαν τον εαυτό του, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου για να αγαπάς τους άλλους, Χριστέ μου τι δύσκολα που μας βάζεις! Ένας που έλεγε αλήθειες στους ισχυρούς και δεν χάιδευε τα αυτιά του κόσμου για να τον ακολουθήσει. Ένας που έταξε σταυρό σ΄ όποιον τον πίστευε . 

Να γίνω άνθρωπος ήθελα καλέ μου χριστούλη, Ανθρωπος, να κοιτάζω ψηλά  και στα μάτια τον άλλο μήπως και δω τον εαυτό μου, μήπως και συναντήσω  το θεό .  Γι΄ αυτό και δεν μπορώ να σε γιορτάσω φέτος καλέ και παχουλέ μου χριστούλη.

Φέτος θα γιορτάσω κείνον, τον άλλο που χωρίς φανφάρες «λαθών ετέχθη» στο σπήλαιο

κείνον που ήθελε νάναι άνθρωπος και το πλήρωσε με τη ζωή του

     και για να τον καταστήσουν ακίνδυνο τον κάνανε θρησκεία.